Imieniny: Ilony, Jerzego, Wojciecha
Odpusty
Naszym bliskim zmarłym nie pomogą ani tysiące zapalonych zniczy, ani setki złożonych kwiatów, ani najpiękniejsze kamienne groby. To wszystko jest wyrazem naszej pamięci, ale rzeczą, która przyniesie im korzyść jest ofiarowany w ich intencji odpust... Informacje o nowym dekrecie wydanym przez Penitencjarię Apostolską na polecenie Papieża Franciszka rozszerzającym możliwość uzyskania odpustów znajdują się na końcu artykułu.
Dnia 1 listopada Kościół Katolicki obchodzi Uroczystość Wszystkich Świętych. Wspominamy w tym dniu wszystkich tych, którzy żyli przed nami i wypełniając w swoim życiu Boże przykazania osiągnęli wieczne szczęście w niebie. Kościół wspomina tego dnia nie tylko oficjalnie uznanych świętych, ale także wszystkich wiernych zmarłych którzy osiągnęli zbawienie.
Oficjalnie uznani za świętych to osoby po wieloletnich procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych, z których każdy ma dzień swojego liturgicznego wspomnienia w ciągu roku. Zaś święci wierni zmarli to często członkowie naszych rodzin, którzy osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie po zakończeniu ziemskiego życia nieraz przeżytego w pokorze i cichości. Wszyscy Święci to nasi orędownicy u Boga i przykłady do naśladowania. Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wzywa się w szczególnie ważnych wydarzeniach życia Kościoła, kiedy śpiewa się Litanię do Świętych.
Dnia 2 listopada Kościół wspomina wszystkich wiernych zmarłych, czyli wierzących w Chrystusa, którzy zakończyli swoją ziemską pielgrzymkę, a teraz przebywają w czyśćcu. Przekonanie o istnieniu czyśćca jest jednym z dogmatów naszej wiary wypływającym wprost z Bożego Objawienia, Pisma Świętego oraz objawień świętych. Chociaż na kartach Biblii nie znajdziemy słowa czyściec to rzeczywistość istnienia miejsca, gdzie zmarli pokutują za swoje winy w oczekiwaniu zbawienia jest wielokrotnie obrazowo opisana (patrz 2 Mch 12, 43-45; Mdr 3,1-9; Mt 5, 25; Mt 18, 34; Łk 12, 47-48; Łk 16, 24-31).
Jakakolwiek modlitwa za zmarłych staje się czymś niedorzecznym jeśli odrzucimy rzeczywistość czyśćca, gdyż jeśliby zmarły osiągnął niebo nasze modlitwy są mu niepotrzebne, zaś jeśliby został potępiony i jego dusza trafiła do piekła to nasze modlitwy w żaden sposób mu nie pomogą. Piekło i niebo są miejscami nie doczesnymi (czasowymi), ale wiecznymi o czym pouczył sam Chrystus (patrz Mt 25, 31-46; Ap 20, 11 - 21,1).
Odrzucenie rzeczywistości czyśćca powinno więc nieść za sobą zaprzestanie jakiejkolwiek liturgii i modlitw za zmarłych, gdyż nie odwracalny Boży wyrok nad zmarłym już zapadł. Kościół Katolicki od zawsze w Modlitwie Eucharystycznej podczas Mszy wspomina i modli się za zmarłych. Nigdy nie mamy pewności kto z naszych bliskich potrzebuje naszego modlitewnego wsparcia. Jeśli nasza modlitwa jest zmarłemu potrzebna to przyczyni się do jego oczyszczenia z grzechów i przejścia do radości nieba. Jeżeli zmarły tej modlitwy już nie potrzebuje bo osiągnął niebo to zasila ona duchowy skarbiec Kościoła i pomaga innym potrzebującym modlitwy duszom.
Duszom czyśćcowym możemy nieść pomoc przez ofiarę Mszy Świętej, modlitwę i uzyskiwanie odpustów.
Luteranie i inni protestanci obecnie odrzucają rzeczywistość czyśćca, ale warto pamiętać, że ich założyciel Marcin Luter 31 października 1517 roku w swojej 16 z 95 tez potwierdzał istnienie piekła, czyśćca i nieba, zaś w tezie 71 napisał: „Kto przeciw prawdzie apostolskiego odpustu mówi, niech będzie przeklęty”.
W dniach od 1 do 8 listopada za pobożne nawiedzenie cmentarza można uzyskać odpust zupełny i ofiarować go za każdorazowo za jednego ze zmarłych bliskich otwierając mu w ten sposób bramy raju. Warto zatem przypomnieć podstawowe wiadomości o odpustach.
Co to jest odpust?
Nauka o odpustach łączy się z tajemnicą Bożego Miłosierdzia. W sakramencie pokuty i pojednania skruszony grzesznik otrzymuje przebaczenie wyznanych grzechów, jeśli za nie szczerze żałuje. Dzięki temu może on osiągnąć wieczne zbawienie. Uzyskane przebaczenie nie uwalnia jednak od kar doczesnych czyli czasowych, które spotykają nas za życia lub po śmierci w czyśćcu. Kara doczesna, związana jest z naruszeniem porządku sprawiedliwości i miłości. Uwolnieniu od tych kar służy właśnie obfity skarbiec odpustów Kościoła. W skrócie odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy w sakramencie pokuty. Darowanie kary doczesnej określane terminem „odpust” zakłada szczerą wewnętrzną przemianę oraz wypełnienie przepisanych uczynków.
Kodeks Prawa Kanonicznego w kan. 992 podaje następująca definicję odpustu: „Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynień Chrystusa i świętych”.
Czy odpusty są potrzebne?
Objawienie Boże zawarte w Piśmie Świętym poucza nas, że grzechy pociągają za sobą kary, a gładzone są przez cierpienie, trudy życia czy też przez śmierć (por. Księga Rodzaju 3,16-19; List do Rzymian 2,9). Katolik, który popełnił grzech otrzymuje w sakramencie pokuty i pojednania odpuszczenie winy, natomiast pozostaje jeszcze tzw. kara doczesna za popełnione zło. Wiąże się to ściśle z rzeczywistością istnienia czyśćca.
W historii były czasy, w których poprzez niewłaściwe traktowanie odpustów dochodziło do nadużyć. Podczas trwania Soboru Watykańskiego II zorientowano się, że odpusty są zbyt ważną sprawą, by przejść obok nich obojętnie. Z tej racji Papież Paweł VI skonsolidował i ogłosił w Konstytucji Apostolskiej „Indulgentiarum doctrina…” z 1 stycznia 1967 roku naukę w zakresie praktyki odpustów. Podaje ją w sposób skondensowany w kanonach od 992 do 997 Kodeks Prawa Kanonicznego promulgowany przez Papieża Jana Pawła II w 1983 roku.
Jakie są rodzaje odpustów?
Odpust może być cząstkowy lub zupełny, w zależności od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości.
Papież Paweł VI zniósł odpusty określane konkretnym czasem (np. ilością dni lub lat), ponieważ Bóg nie jest w żaden sposób ograniczony czasem, a także w wieczności nie ma czasu. Tysiąc lat ziemskiego życia może być przez duszę czyścową lub zbawioną odczuwane jako chwila i odwrotnie. Przez wieki stosowano hierarchizację czasową możliwych do uzyskania odpustów, aby uzmysłowić wiernym wagę poszczególnych odpustowych czynności oraz uzmysłowić wielkość możliwych do uzyskania Bożych łask.
Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia, poza pozostającymi w obliczu śmierci, natomiast odpusty cząstkowe można uzyskiwać w ciągu jednego dnia wielokrotnie.
Dla kogo odpust?
Każdy wierny może uzyskać odpust cząstkowy lub zupełny dla siebie lub ofiarować go za jednego zmarłego, na sposób modlitwy wstawienniczej za zmarłych. Zmarli nie mogą już na tym świecie uzyskać żadnego odpustu i liczą na pomoc żyjących
Uzyskanego odpustu nie można ofiarować za nikogo z żyjących, ponieważ każdy człowiek sam odpowie za swoje czyny przed Bogiem i jest w stanie dokonać przemiany swojego życia i nawrócenia.
Jakie są warunki uzyskania odpustu?
Wbrew niestety spotykanej, całkowicie fałszywej i niezwykle krzywdzącej opinii warunki do uzyskania odpustu nie łączą się z żadnymi ofiarami pieniężnymi. Szczegółowe warunki uzyskania konkretnego odpustu są różne, ale są też warunki ogólne które są wspólne i konieczne do uzyskania każdego z odpustów.
Do uzyskania odpustu zupełnego wymagane są następujące warunki:
- Spowiedź sakramentalna. Podstawowym warunkiem każdego odpustu jest bycie w stanie łaski uświęcającej, czyli po odbytej ważnej spowiedzi i otrzymanym rozgrzeszeniu. Spowiedź może mieć miejsce na kilka dni przed lub po wypełnieniu czynności odpustowej (zaleca się trzymanie granicy 8 dni przed lub po). Po odbytej szczerej i ważnej spowiedzi sakramentalnej można uzyskać wiele odpustów zupełnych, ale tylko jeden w ciągu dnia.
- Komunia Święta. Można ją przyjąć w przeddzień dopełnienia czynu obdarzonego odpustem i w ciągu siedmiu dni po dopełnieniu czynności odpustowych. jednak zaleca się, aby Komunię św. przyjąć w dniu, w którym pragnie się dostąpić łaski odpustu. Należy także zaznaczyć, że w odróżnieniu od spowiedzi po przyjęciu jednej Komunii Świętej można uzyskać tylko jeden odpust zupełny.
- Modlitwa w intencjach Ojca Świętego, czyli w intencjach wyznaczonych przez Papieża (nie tylko za osobę samego Papieża). Wierny nie musi znać tych szczegółowych intencji. Wystarczy, że wzbudzi ogólną chęć modlitwy w intencjach o których modlitewne wsparcie prosił wszystkich wiernych Ojciec Święty. Często intencje papieskie na dany miesiąc są ogłaszane z dużym wyprzedzeniem czasowym. Czasem są to modlitewne intencje, które Papież ogłasza publicznie niespodziewanie, w związku z zaistniałą na świecie sytuacją (np. modlitwa o pokój w Syrii lub na Ukrainie). Zaleca się, aby modlitwa została odmówiona w dniu wykonania czynu odpustowego. Dla wypełnienia tego warunku wystarczy krótka modlitwa jak np.: Ojcze nas…, Zdrowaś Maryjo… i Wierzę w Boga...
- Wykluczenie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, także powszedniego, a więc także wyzbycie się złego nałogu (np. palenia tytoniu). Kiedy mamy do czynienia z przywiązaniem do grzechu? Wtedy gdy ktoś świadomie grzeszy więcej niż raz, znaczy to, że grzeszy i chce tego, a przy tym nie poprzestaje na jednym grzechu, ale dopuszcza do pewnej wielokrotności, z czego rodzi się nawyk. Trudność wyzbycia się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu można więc porównać z trudnością wzbudzenia w sobie żalu doskonałego. Jednak tak wzbudzenie żalu doskonałego, jak i uzyskanie odpustu zupełnego jest możliwe, należy jednak jak najpełniej otworzyć się na działanie Bożych łask w swoim codziennym życiu. Tylko bowiem mocą Bożego miłosierdzia możemy się nawracać i zadośćuczynić za swojej grzechy i zmarłych cierpiących w czyśćcu. Głębokie i szczere pragnienie zyskania odpustu zupełnego, zawierzenie się łasce Bożej oraz wypełnienie, z pewnym zaangażowaniem woli i serca, wszystkich warunków z pewnością jest w stanie wytworzyć w nas odpowiednią dyspozycję do otwarcia się na dar odpustu zupełnego.
- Wypełnienie czynu, z którym związany konkretny odpust, np. lektura Pisma Świętego, modlitwa w kościele, odmówienie różańca lub innych określonych modlitw.
Jak uzyskać odpust?
Dzięki łasce Bożej i mądrości Kościoła każdy wierny katolicki spełniający powyższe warunki, każdego dnia jeśli tylko zechce, ma wiele możliwości uzyskania odpustu zupełnego lub cząstkowego przez spełnienie bardzo prostych warunków.
Wiele odpustów nadanych w przeszłości jest możliwych do uzyskania od wieków. Niektóre odpusty związane np. z kultem Miłosierdzia Bożego są dość młode, gdyż zostały ustanowione w 2002 roku.
Poniżej znajdują się odpusty zupełne, wyliczone w dokumencie „Enchiridion…” wydanym w 1999 roku przez Stolicę Apostolską. Dla przejrzystości odpusty zostały one wymienione nie w kolejności podanej w dokumencie Penitencjarii Apostolskiej lecz według praktycznego klucza.
WYKAZ ODPUSTÓW według Enchiridion Indulgentiarum.
Normae et Concessiones, quarta editio, Libreria Editrice Vaticana 1999.
I. ODPUSTY, KTÓRE MOŻNA ZYSKIWAĆ CODZIENNIE
1. Za pobożne odmówienie cząstki Różańca Świętego, w sposób ciągły, z rozważaniem tajemnic różańcowych, w kościele albo w kaplicy albo rodzinie albo we wspólnocie zakonnej, we wspólnocie wiernych, zwłaszcza gdy wiele osób gromadzi się w jakimś szlachetnym celu (n. 17 § 1, 10).
2. Za czytanie Pisma świętego z czcią należną Słowu Bożemu i na sposób lektury duchowej przynajmniej przez pół godziny z tekstu zatwierdzonego przez władzę kościelną (n. 30 § 1). Kto nie może czytać osobiście, wystarczy gdy słucha czytającego nawet przez środki audiowizualne (n. 30 § 2).
3. Za nawiedzenie i adorowanie Najświętszego Sakramentu przez pół godziny (n. 7 § 1, 10).
4. Za pobożne odprawienie Drogi Krzyżowej - przed stacjami prawnie erygowanymi – połączone z rozważaniem Męki i Śmierci Chrystusa i przechodzeniem od stacji do stacji; w publicznym odprawianiu wystarczy przechodzenie prowadzącego (n. 13, 20). Prawnie przeszkodzeni mogą przez kwadrans czytać i rozważać Męką Pańską (n. 13, 20, 1).
5. Za pobożne łączenie się przez pośrednictwo radia czy telewizji z nabożeństwem Drogi Krzyżowej odprawianej przez Ojca Świętego (n. 13, 20) (Wielki Piątek i inne dni).
6. Za pobożnie odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego w kościele lub kaplicy wobec Najświętszego Sakramentu publicznie wystawionego lub przechowywanego w tabernakulum. Jeżeli wierny z powodu choroby lub innej słusznej racji nie może wyjść z domu, ale odmówi Koronkę do Miłosierdzia Bożego z ufnością i z pragnieniem miłosierdzia dla siebie oraz gotowością okazania go innym, pod zwykłymi warunkami również zyskuje odpust zupełny (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 12.01.2002 dotyczy całego terytorium Polski).
II. ODPUSTY, KTÓRE MOŻNA ZYSKIWAĆ W CIĄGU ROKU
7. W Nowy Rok (1 stycznia): za pobożny udział w śpiewie lub recytacji w kościele lub kaplicy hymnu O Stworzycielu, Duchu przyjdź” (n. 26 § 1, 10).
8. W każdy piątek Wielkiego Postu: za odmówienie przed obrazem Jezusa ukrzyżowanego po przyjęciu Komunii świętej modlitwy „Oto ja, o dobry i najsłodszy Jezu” (n. 8 § 1, n. 20).
9. W okresie Wielkiego Postu: za udział w nabożeństwie „Gorzkich Żali” w jakimkolwiek kościele lub kaplicy na terenie Polski wierny zyskuje odpust zupełny raz w tygodniu w okresie Wielkiego Postu (Pismo Penitencjarii Apostolskiej z dnia 06.02.1968).
10. W Wielki Czwartek: za pobożne odmówienie hymnu „Przed tak wielkim Sakramentem” podczas uroczystej repozycji Najświętszego Sakramentu po Mszy Świętej Wieczerzy Pańskiej (n. 7 § 1, 2o).
11. W Wielki Piątek: za pobożne uczestniczenie w liturgii Wielkiego Piątku połączone z adoracją Krzyża (n. 13, 10).
12. W Wielką Sobotę: za odnowienie w czasie liturgii Wigilii Paschalnej przyrzeczeń chrzcielnych według formuły zatwierdzonej przez Kościół (n. 28 § 1).
13. W II Niedzielę Wielkanocną, czyli Miłosierdzia Bożego:
a) udziela się odpustu zupełnego na zwykłych warunkach (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna, modlitwa w intencjach papieskich) wiernemu, który w II Niedzielę Wielkanocną, czyli Miłosierdzia Bożego, w jakimkolwiek kościele lub kaplicy, z sercem całkowicie wolnym od wszelkiego przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, choćby powszedniego, weźmie udział w pobożnych praktykach spełnianych ku czci Bożego Miłosierdzia albo przynajmniej odmówi przed Najświętszym Sakramentem Eucharystii, wystawionym publicznie lub ukrytym w tabernakulum modlitwy „Ojcze nasz” i „Wierzę”, dodając pobożne wezwanie do Pana Jezusa Miłosiernego, np. „Jezu Miłosierny, ufam Tobie” (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 29.06.2002).
b) Ponadto marynarze, którzy wykonują swoje obowiązki na niezmierzonych obszarach mórz; niezliczeni bracia, których tragedie wojenne, wydarzenia polityczne, uciążliwe warunki naturalne i inne podobne przyczyny zmusiły do opuszczenia rodzinnej ziemi; chorzy i ich opiekunowie oraz ci wszyscy, którzy z uzasadnionej przyczyny nie mogą opuścić domów lub wykonują pilnie potrzebne zadania dla dobra społeczności, mogą uzyskać odpust zupełny w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, jeśli wyrzekając się całkowicie jakiegokolwiek grzechu, jak to zostało powiedziane powyżej, i z zamiarem spełnienia - gdy tylko będzie to możliwe - trzech zwykłych warunków, odmówią przed świętym wizerunkiem naszego Pana Jezusa Miłosiernego modlitwę „Ojcze nasz” i „Wierzę”, dodając pobożne wezwanie do Pana Jezusa Miłosierny, np. „Jezu Miłosierny, ufam Tobie”. (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 29.06.2002).
c) Gdyby nawet to nie było możliwe, tego samego dnia będą mogli uzyskać odpust zupełny, ci którzy duchowo zjednoczą się z wiernymi, spełniającymi w zwyczajny sposób przepisane praktyki w celu otrzymania odpustu, i ofiarują Miłosiernemu Bogu modlitwę, a wraz z nią cierpienia spowodowane chorobą i trudy swojego życia, podejmując zarazem postanowienie, że spełnią oni trzy przepisane warunki uzyskania odpustu zupełnego, gdy tylko będzie to możliwe (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 29.06.2002).
14. W uroczystość Zesłania Ducha Świętego: za pobożny udział w śpiewie lub recytacji w kościele lub kaplicy hymnu „O, Stworzycielu Duchu, przyjdź” (n. 26 § 1, 10).
15. W uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej: za udział w uroczystej procesji eucharystycznej prowadzonej w kościele czy poza nim (n. 7 § 1, 30).
16. W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa: za publiczne odmówienie aktu wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Pana Jezusa „O, Jezu Najsłodszy, któremu za miłość bez granic” (n. 3).
17. W uroczystość Św. Apostołów Piotra i Pawła: za użycie przedmiotu religijnego, (np. krzyżyka, różańca, medalika), poświęconego przez papieża lub biskupa, i odmówienie wyznania wiary zatwierdzonego przez Kościół (n. 14 § 1).
18. W uroczystość Chrystusa Króla: za publiczne odmówienie aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa „O, Jezu Najsłodszy, Odkupicielu rodzaju ludzkiego” (n. 2).
19. W Stary Rok (31 grudnia): za pobożny udział w śpiewie lub recytacji w kościele lub kaplicy hymnu „Ciebie Boga wysławiamy" w celu okazania wdzięczności za łaski minionego roku. (n. 26 § 1, 20).
20. W dniu Pierwszej Komunii Świętej: za przystąpienie do Pierwszej Komunii Świętej lub pobożny udział w uroczystości pierwszokomunijnej (n. 8 § 1, 10).
21. W dniu Prymicji kapłańskich: Prymicjant zyskuje odpust zupełny za celebrowanie Mszy świętej prymicyjnej z ludem w wyznaczonym dniu (n. 27 § 1, 10) i wierny za uczestniczenie w takiej Mszy świętej prymicyjnej (n. 27 § 1, 20).
22. W dniu zakończenia Kongresu Eucharystycznego: za pobożny udział w uroczystym zakończeniu Kongresu Eucharystycznego (n. 7 § 1, 40).
23. W czasie Misji parafialnych: Za udział w kilku kazaniach misyjnych, łącznie z udziałem w uroczystym zakończeniu misji (n. 16 § 1).
24. Za udział w ćwiczeniach duchowych trwających przynajmniej pełne trzy dni (n. 10 § 1).
25. W tygodniu modlitw o jedność chrześcijan: za podjęcie jakichś funkcji w tygodniu modlitw o jedność chrześcijan oraz za wzięcie udziału w zakończeniu tygodnia modlitw o jedność chrześcijan (n. 11 § 1).
26. Za pobożny udział w modlitwie różańcowej prowadzonej przez papieża i transmitowanej przez radio lub telewizję (n. 17 § 1, 20).
27. Za pobożne odmówienie hymnu Akathistos lub Oficjum Paraclisis w kościele albo w kaplicy, albo w rodzinie, we wspólnocie zakonnej, we wspólnocie wiernych, zwłaszcza gdy wiele osób gromadzi się w jakimś szlachetnym celu, przy czym wystarczy odmówić pewną część hymnu Akathistos bez przerywania zgodnie z prawomocnym zwyczajem (n. 23 § 1).
28. Odpust zupełny uzyskują członkowie rodziny, którzy po raz pierwszy poświęcają się Najświętszemu Sercu Jezusowemu lub Świętej Rodzinie podczas specjalnego obrzędu - jeżeli to możliwe - z udziałem kapłana lub diakona i pobożnie odmówią modlitwę zaaprobowaną przez Kościół przed wizerunkiem Najświętszego Serca Pana Jezusa lub Świętej Rodziny (n. 1).
29. Kto pobożnie uczestniczy każdego dnia w nabożeństwach ustanowionych dla osiągnięcia celów religijnych (np. w tygodniu modlitw o powołania kapłańskie i zakonne, w tygodniu misyjnym, w tygodniu modlitw za młodzież, w dniu chorych) uzyskuje odpust zupełny (n. 5).
30. W czasie wizytacji kanonicznej: jednorazowo odpust zupełny za udział w Liturgii świętej, której przewodniczy wizytator (n. 32).
III. ODPUSTY ZYSKIWANE ZA NAWIEDZENIE KOŚCIOŁA lub KAPLICY
Podczas nawiedzenia kościoła lub kaplicy w każdym wypadku należy pobożnie odmówić „Ojcze nasz” i „Wierzę” (n. 19). Jeżeli nawiedzenie przepisane jest w określonym dniu, wówczas można to uczynić od południa dnia poprzedniego do północy oznaczonego dnia (n. 14).
31. Za nawiedzenie kościoła parafialnego:
a) w uroczystość tytułu kościoła parafialnego (n. 33 § 1, 5oa)
b) 2 sierpnia (odpust Porcjunkuli) (n. 33 § 1, 5ob)
32. Za nawiedzenie kościoła lub kaplicy w dniu Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych (2 listopada). Za zgodą Ordynariusza odpust ten może być przeniesiony na niedzielę poprzednią lub następną lub na uroczystość Wszystkich Świętych. (n. 29 § 1, 2o). Odpust ten można ofiarować tylko za zmarłych.
33. Za pobożne nawiedzenie cmentarza w dniach 1-8 listopada połączone z modlitwą choćby myślą za zmarłych. (29 § 1, 1o).Odpust ten można ofiarować tylko za zmarłych.
34. Za pobożne nawiedzenie kościoła lub ołtarza w dniu jego poświęcenia (dedykacji) (n. 33 § 1, 6o).
35. Za nawiedzenie kościoła lub kaplicy Instytutów życia konsekrowanego i Stowarzyszeń życia apostolskiego w dniu poświęconym ich założycielowi (n. 33 § 1, 7o).
36. Za pobożne nawiedzenie kościołów lub kaplic, w których obchodzone są uroczystości ku czci nowych Świętych lub Błogosławionych w ciągu roku, celem pogłębienia czci i pobożności wobec nich, wierny uzyskuje jednorazowo odpust zupełny.
37. Za pobożne nawiedzenie kościoła, w którym odbywa się synod diecezjalny można uzyskać jednorazowo odpust zupełny (n. 31).
38. Za nawiedzenie kościoła katedralnego (n. 33 § 1, 3oa-e):
a) w uroczystość ŚŚ. Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca)
b) w uroczystość tytułu kościoła katedralnego
c) w święto Katedry Świętego Piotra Apostoła (22 lutego)
d) w dniu poświęcenia archibazyliki Najświętszego Zbawiciela (czyli bazyliki na Lateranie - 9 listopada)
e) w dniu 2 sierpnia (odpust Porcjunkuli)
39. Za nawiedzenie sanktuarium diecezjalnego lub narodowego lub międzynarodowego ustanowionego przez kompetentną władzę (n. 33 § 1, 4oa-c):
a) w uroczystość tytułu tego sanktuarium
b) raz w roku w dniu wybranym przez wiernego
c) ilekroć wierny bierze udział w zbiorowej pielgrzymce
40. Za nawiedzenie bazyliki mniejszej (n. 33 § 1, 2oa-d):
a) w uroczystość ŚŚ. Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca)
b) w uroczystość tytułu bazyliki mniejszej
c) 2 sierpnia (odpust Porcjunkuli)
d) raz w roku w dniu wybranym przez wiernego
41. Za nawiedzenie jednej z czterech bazylik patriarchalnych w Rzymie w czasie pielgrzymki zbiorowej, lub jeśli indywidualnie to ze wzbudzeniem aktu synowskiego poddania papieżowi (n. 33 § 1, 2o).
42. Za nawiedzenie kościoła stacyjnego w Rzymie połączonego z pobożnym udziałem w nabożeństwie stacyjnym (n. 33, § 2).
IV. ODPUSTY, KTÓRE MOŻNA ZYSKIWAĆ W ROCZNICE
43. W rocznicę swojego chrztu: za odmówienie przyrzeczeń chrzcielnych według formuły zatwierdzonej przez Kościół (n. 28 § 1).
44. W jubileusz 25-lecia, 50-lecia, 60-lecia i 70-lecia kapłaństwa: za odnowienie wobec Boga postanowienia wiernego wypełniania obowiązków swego powołania (n. 27, § 2, 1o) oraz wierni za pobożny udział w uroczystej Mszy świętej jubileuszowej (n. 27 § 2, 3o).
45. W jubileusz 25-lecia, 40-lecia i 50-lecia święceń biskupich: za odnowienie wobec Boga postanowienia wiernego wypełniania obowiązków swego stanu (n. 27 § 2, 2o) oraz wierni za pobożny udział w uroczystej Mszy świętej jubileuszowej (n. 27, § 2, 3o).
V. ODPUSTY POŁĄCZONE Z BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM
46. Za pobożne przyjęcie błogosławieństwa papieskiego udzielonego przez Ojca Świętego
„Urbi et Orbi” choćby przez radio lub telewizję, byleby wierny uważnie śledził sam ryt błogosławieństwa (n. 4).
47. Za pobożne przyjęcie błogosławieństwa pasterskiego udzielonego przez biskupa diecezjalnego swoim wiernym (n. 4). Biskup diecezjalny ma władzę udzielania błogosławieństwa papieskiego z odpustem zupełnym, według przepisanej formuły, trzy razy w roku, w święta uroczyste przez siebie określone (n. 7, 2o).
48. Kapłan, który udziela sakramentów świętych wiernemu zagrożonemu śmiercią, powinien mu udzielić błogosławieństwa apostolskiego z odpustem zupełnym (n. 12, § 1). Jeżeli nie ma kapłana, który by w godzinę śmierci udzielił sakramentów i błogosławieństwa papieskiego obdarzonego odpustem zupełnym, Kościół udziela wiernemu należycie usposobionemu odpustu zupełnego „o ile wierny za życia miał zwyczaj stale odmawiania jakichkolwiek modlitw”. W tym wypadku Kościół uzupełnia trzy warunki uzyskania odpustu zupełnego (n. 12 § 2). Przy uzyskaniu tego odpustu chwalebną rzeczą jest posłużenie się krucyfiksem lub krzyżem (n. 12, § 3). Odpust w godzinę śmierci wierny może uzyskać, chociażby w tym dniu już zyskał odpust zupełny (n. 12 § 4).
opracowanie tekstu: Ks. Piotr Karwowski
Nowy dekret Penitencjarii Apostolskiej wydany na polecenie Papieża Franciszka:
Komentarz do nowego dekretu o odpustach wydanego z racji epidemi:
http://wiadomosci.stacja7.pl/wiadomosci/odpust-za-zmarlych-bedzie-mozna-uzyskac-przez-caly-listopad/